Η βία και ο κ. Βέλτσος
του Γιώργου Κουλουμβάκη
«Στο επίπεδο της κινηματικής αριστεράς τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκεί οι ενέργειες πρέπει να έχουν την πρωτόγονη, βίαιη υποχρεωτικά έκφραση και είναι ηλίθιοι αυτοί που λένε να καταδικάσουμε τη βία. Δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή αν δεν υπάρξει βία, ως μαμή της ιστορίας, που είναι η περίφημη έκφραση του Μαρξ». (Το Βήμα της Κυριακής, ΒΗΜagazino, τ. 403, 6/7/2008)
Τάδε έφη Βέλτσος, προσωπικός φίλος του μεταρρυθμιστή, εκσυγχρονιστή πρωθυπουργού της οικονομαρχίας, Σημίτη, σε συνέντευξή του στο ένθετο περιοδικό του τελευταίου Κυριακάτικου Βήματος. Ένας ακατάληπτος φιλόσοφος για μας τους κοινούς θνητούς. Γνωρίζαμε ότι οι επαναστάσεις φτιάχνονται από δικηγόρους χωρίς υποθέσεις και ιατρούς χωρίς πελατεία. Τώρα προστέθηκαν και οι καθηγητές πανεπιστημίου άνευ ουσίας. Βεβαίως, η ιστορία μας δίδαξε ότι η βία κατέστρεψε έθνη, δημιούργησε σκληρή αντίδραση από τις οποιεσδήποτε συντηρητικές δυνάμεις και τελικά είναι η αποτυχημένη λύση. Τελικά, είναι η λύση, η οποία αρμόζει σε κοινωνίες που δεν βρίσκουν διεξόδους στα προβλήματά τους, που τελικά παρακμάζουν μέσα από την καταστροφή τους.
Ο κ. Βέλτσος τα γνωρίζει αυτά. Μέσα στον ορυμαγδό του σκανδάλου της Siemens και της αποτυχίας του περιβάλλοντος το οποίο τον ανέδειξε και τον έθρεψε, η προσωπική του πλέον επιλογή είναι οι Ρώσοι αναρχικοί, οι Ισπανοί κομμουνιστές, οι Έλληνες του «Δημοκρατικού Στρατού», την ώρα που θα μπορούσε να επιλέξει τους Σουηδούς σοσιαλδημοκράτες. Τελικά, οποιαδήποτε επιτυχημένη διαδρομή τον φοβίζει. Τελικά, ο κ. Βέλτσος δεν θα ξεπεράσει ποτέ την μικροαστική του φύση, τους υπερφίαλους εκείνους τύπους που πέρδονται φωνασκόντες στους καφενέδες, καταγγέλοντες την εξουσία που τόσο πολύ θα ήθελαν να έχουν και να διατηρήσουν.
Κύριοι σαν τον Βέλτσο μιλούν για κινηματική Αριστερά, ενώ θα έπρεπε να μιλούν για τον εσμό της Άκρας Αριστεράς. Όλα αυτά τα μικρά ανθρωπάρια που με την βία καλύπτουν τις ιδεολογικές τους ήττες και κυρίως τα προσωπικά τους προβλήματα. Είναι αυτοί που παραβιάζουν συστηματικά τα συνταγματικώς καθορισμένα όρια της ελευθερίας, προπηλακίζουν, καταστρέφουν περιουσίες, εξοντώνουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους και αρνούνται στους απανταχού εχθρούς τους έστω και την δυνατότητα άρθρωσης του οποιουδήποτε λόγου. Αρνούνται στους αντιπάλους αυτά τα οποία διεκδικούν καθ’ υπερβολήν για τους εαυτούς τους. Συνήθως δε, θεωρούν αντιπάλους όποιους εκείνη τη στιγμή έχουν την οποιαδήποτε διαφωνία με αυτούς. Η ιστορία τους έχει αναδείξει ως τους χειρότερους εξουσιαστές, γιατί δεν ξεπέρασαν ποτέ τα μικροαστικά τους συμπλέγματα.
Ο καλύτερος φίλος του κ. Σημίτη, ο καθηγητής στο κολασμένο από την διαφθορά Πάντειο στην δύση της επαγγελματικής του ζωής ρέπει προς την επανάσταση, καλύπτοντάς την επιτήδεια. Σαν τις παλιές Σμυρνιές που κάλυπταν τις πομπές τους με παρφουρμαρίσματα και κουτσομπολιό. Βρίσκει, βεβαίως, ακολούθους. Άλλους αριστερούς που τριάντα τέσσαρα χρόνια μετά την μεταπολίτευση μας δηλώνουν με θρασύτητα πως η Αριστερά δεν έχει αποκηρύξει τον ένοπλο αγώνα.
Τέτοιες δηλώσεις, βεβαίως, γίνονται κυρίως γιατί αδυνατούν να έρθουν σε συνεννόηση με τους σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ, φοβούμενοι μήπως η οποιαδήποτε κυβερνητική τους θητεία θα τους οδηγήσει στην πολιτική τους εξαφάνιση, όπως τα παραδείγματα της Γαλλίας και της Ιταλίας τόσο πρόσφατα διατρανώνουν. Αρνούνται για τον εαυτό τους τον λογικό μονόδρομο όλων των ευρωπαϊκών αριστερών κομμάτων. Αρνούνται να δώσουν την μάχη σε μία οποιαδήποτε κυβέρνηση, γι’ αυτό και ονειρεύονται επαναστάσεις που δεν είναι εις θέσιν να φέρουν εις πέρας. Κατά βάσιν δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποτυχημένοι και κατά πάσαν πιθανότητα το ήξεραν από πολύ νωρίς.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου